Ég var að koma af I Am Legend í Álfabakka og er enn þá nokkuð tense eftir myndina (búinn að loka glugganum og passa að hundurinn sé ekki sýktur).

Myndin var hreinn gullmoli, áhugaverð, spennandi og tilfinningaþrungin. Samband manns og hunds má varla festa betur á filmu en í þessari mynd. Einsemdin, sem spilar stórt hlutverk í myndinni, nær vel til áhorfandans (á tímabili fannst mér ég vera einn þó salurinn væri troðfullur af fólki) og tónlistin var ekki af verri endanum.

Það var hins vegar eitt sem fór í taugarnar á mér (fyrir utan það hve óraunhæfir vondu kallarnir voru). Í öllum svona vírusauppvakninga myndum sem ég hef séð, Resident evil, 28 days later, 'Dawn of the dead' og fleirum gildir eitt ákveðið lögmál.

Hinir sýktu safnast alltaf saman og mynda sitt eigið bandalag. Mér finnst það á engan hátt vera sjálfsagður hlutur að ef vírus sýkir manneskju sem ræðst þá á allt að sú manneskja ætti að vera vinur annarrar manneskju sem ræðst líka á allt...

Bara pæling...

Annars er myndin æði, mæli eindregið með henni!

Smá sprell hérna í lokin á annars epískri færslu :)

Ég er orðinn mafíósi af verstu gerð. Að kvöldi til skunda ég um stræti borga og myrði fólk með köldu blóði með hjálp annarra mafíósa og terrorista. Á daginn lýg ég um stöðu mína innan samfélagins og það sem ég óttast mest er að geimverur taki völd á jörðinni. Borgarar, læknar, slátrarar og lögreglur óttast mig og geta lítið gert til að stöðva mig. Þetta blóðbað endar ekki fyrr en aðeins ég og mínir fylgdarmenn standa eftir lifandi.

Mafía er sem sagt nýi leikurinn sem við erum byrjuð að spila á spilakvöldum og miðað við fyrstu viðbrögð er hann víst einnig sá heitasti. Hann kemst jafnvel á sama stall og Fimbulfambið gamla og þá er mikið sagt!

Hver er til? Því fleiri, því betra :)

Gleðileg Jól og farsælt komandi ár! Takk fyrir allt liðna á árinu sem er að líða.


Þegar draumasólin dimmir skjótt
dyggðin setur klárinn.
Í ferðalagi um ljúfa nótt
liðið hafa árin.

Haffi

Hann vaknar og nuddar stírurnar úr augunum, sem eru biksvört. Hann veltir sér á aðra hliðina í þessum framandi jarðvegi og byrjar að skoða í kringum sig.

Fyrir framan hann er risavaxið gangnakerfi sem líkist helst fráveitukerfi Kárahnjúkavirkjunar. Forvitinn og svangur stígur hann inn í göngin þar sem hættan leynist á hverju strái. Eftir langa leit finnur hann körfu fulla af mat og byrjar að kjamsa á þessu góðgæti.

Skyndilega heyrir hann tónlist úr fjarska, var þetta Queen? Hann gengur á hljóðið og kemst að lokum úr göngunum. Þar festist hann í gildru, hann labbar endalaust áfram en er samt fastur á sama stað, einhver hlaut að hafa lagt á hann bölvun!

Hið versta var hins vegar ekki yfirstaðið. Risavaxin krumla náði taki á honum þar sem hann reyndi að flýja en stóð fastur í stað. Hann gat sér enga björg veitt, hjartað fór í 300 slög á mínútu og risinn virtist ekki hafa neitt gott í hyggju.

Mér líður eins og hamstri núna...

Var kominn með leið á gamla útlitinu þ.a. ég ákvað að skella inn e-u nýju og fersku.

Geir Ólafs sagði á Kofa Tómasar frænda í gærkvöldi að síðan hans Haffa í 6. X væri orðin nógu heit til að bræða kertavax.

Hvað finnst ykkur, er þetta heitt eða kalt?

Það er ótrúlegt hvað það er hægt að teygja lopann langt. Þannig er mál með vexti að ég vann hjá Reykjavíkurborg í sumar og fékk ekki útborgað á tilskyldum tíma. Ég hafði kurteisislega sambandand við yfirmann minn sem sagðist ætla að redda þessu fyrir mig. Eftir að hafa heimsótt hann u.þ.b. 7 sinnum var nóvember genginn í garð og enn þá bólaði ekkert á laununum, ég hafði víst orðið einhvers staðar á milli í kerfinu. Fólkið hjá Reykjavíkurborg lofaði öllu fögru og sagði að ég fengi launin um næstu mánaðarmót. Ég ákveð þá að fara ekki lengra með þetta fyrst málinu var lokið. En NEI! Enginn launareikningur kemur fljúgandi inn um lúguna í byrjun desember, endrum og eins hef ég samband við yfirmann minn. Hann er þá kominn í samband við e-n sem er í æðsta verkahring Reykjavíkurborgar. Sú manneskja lofar mér öllu fögru, segist ætla að redda þessu strax daginn eftir svo launin yrðu komin eftir 1-2 daga. Núna er liðin heil vika og þessir 1-2 dagar farnir að verða orðnir svolítið lengri en gengur og gerist.

Hvernig er þetta hægt? Það þarf bara að ýta á einn takka...

Public class Hafsteinn_aetlar_ad_laera
{
Public static void main (String[] args)
{
double a = kaffín í blóði;
double b = 0,5*(fatal skammtur af kaffíni í blóði);

while(helgi)
{
if(a≤b)
a += Kaffi(1 bolli);
}
}
}

---------
Annað að frétta er að mig hefur aldrei dreymt jafn skýrt og seinustu daga. Ég virðist vera að fara í gegnum e-ð skeið, vona að það haldi bara áfram. Í nótt dreymdi mig að ég væri með Bretum í seinni heimsstyrjöldinni og nokkrir Þjóðverjar reyndu að drepa mig en ég slapp. Maður ætti kannski að fara að skrifa þessa drauma niður og gefa þá út :)

Til vina minna

Frá því ég fyrst sá þig hafa liðið nokkur ár,
laufin hafa fallið og himininn varð grár.
Innan hópsins engir flokkar
framtíðin hún verður okkar.
Góðir vinir lækna mín allra dýpstu sár.

Eitt væmið

Ég veit bara ei hvort þú sért að feika,
hvort lífið mitt óbrigðult sé við hug minn að leika
Þér yfir það sást
að ég hafði ást
Fyrir þig í óendanleika

Bömmer

Stundum er maður andlega fjarlægur vinum sínum þó maður standi við hlið þeirra líkamlega. Ég veit ekki með það almennt, kannski er ég ekki nógu hispurslaus í framkomu minni. En til þess að vera aðeins meira blátt áfram ætla ég að koma með næstu „vísbendingu“ sem birtist mér í draumi. Ég ákvað að skrifa niður þennan draum þar sem Valborg hefur víst gullið sæti í framhaldinu. Þið megið endilega reyna að ráða e-ð úr þessu. Hefjum lesturinn:

Ég er staddur í hraðbát við bryggju í Reykjavík ásamt ónafngreindum félaga mínum. Báturinn lætur ekki undan stjórn og stefnir á miklum hraða á Viðey. Við komumst á fast land í Viðey, allt verður svart og ég ranka við mér uppi á miðhálendi Íslands ásamt nokkrum félögum mínum. Gestur bekkjarfélagi minn var í föruneytinu og virtist alltaf vera ósammála hvert við ættum að fara svo ég reyndi að komast sjálfur til Reykjavíkur. Á leiðinni ferðaðist ég meðfram þjóveginum og reyndi stöðugt að fela mig fyrir e-m þyrlum sem sveimuðu um loftið. Þegar til Reykjavíkur var komið fór ég heim til Valborgar sem bjó núna í Grafarvoginum í „bláu blokkinni“. Ég stóð fyrir utan húsið og þá kom Valborg svífandi í litlu geimskipi niður af 7. hæð. Þegar hún var nýstigin úr geimskipinu kom risastórt laser skot frá himnum og splundraði geimskipinu hennar. Geimskipið lenti á bláu blokkinni og byrjaði að sameinast henni. Ég og Valborg fórum inn í bláu blokkina en þá var þetta geimskip víst fljúgandi spilavíti og við skelltum í einn stuttan Black jack.

Djöfull dreymir mig fucked up drauma...

Annars er mín túlkun á draumnum sú að ég virðist ekki geta haft stjórn á bátnum því ég vil geta haft stjórn á hlutunum. Hitt hljómar eins og e-ð sýrutripp... svo þreyttur *Reyni að sofna ekki á lyklaborðatwjlkæ389ttiofh*...